انگار یادم هست ک قبلترها یکی میگفت که گفته اند برای زنان بهتر است از خانه بیرون نشوند...

که نه کسی را ببینند و نه کسی آنان را ببیند

به منظر دینی بودن یا نبودنش کار ندارم

حتی به اینکه چطور مثل یک خجر به قلب فمنیستها میخوره هم کار ندارم.

کاری با بقیه زنها ندارم اما در مورد من درسته

من فکر میکنم وقتی آدمها از خونه شون بیرون میان و میرن تو دل جامعه. روزها و شبها رو در کنار دیگرانی سپری میکنند که شاید به مراتب بالاتر و بهتر از خودشون باشند....همین میشه شروع تمام حسرتها.حسادتها .غصه ها و ....

برای من این حرفها صدق میکنه چون تا زمانی ک توی خونه هستم فکر میکنم زندگیم رو دوست دارم اما وقتی میام تو این خوابگاه لعنتی از شکل و قیافه آدمهای دیگه بگیر تا مدل زندگی کردنشون همه میشه حسرتهای کوچیک و بزرگی ک هر کدام به اندازه خودش ب قلبم و به روحم خش میندازه.

حقیقتا حوصله آدمهای دور و برم را ندارم

.

.

.