در خیالاتم وقتی ازدواج میکردم، شوهرم منتهای خواستنم بود

امروز وقتی از پشت شیشه ماشین خیابون بارون خورده رو نگاه میکردم و به یه اهنگ عاشقونه گوش میدادم، یلحظه خلا عشقی بزرگی رو تو قلبم حس کردم.

یادمه اونموقعا تو دانشگاه وقتی روابط عاشقانه دوستامو میدیدم از اینکه کسی رو نداشتم و تنها بودم اونقدر حس حسادت تو وجودم شعله میکشید ک مینشستم ساعتها گریه میکردم. همیشه تو رویاهام کسی رو داشتم ک عاشقم بود، ک عاشقش بودم....و هر لحظه هر ساعت رویابافی

همیشه تو خیالم میرسیدم ب جایی ک با کسی ک عاشقم بود و عاشقش بودم ازدواج میکردم.

اما....راستش حس میکنم تو ازدواجم عشق بخش خیلی کمرنگی داشته.

گاهی دلم میخواد از خدا شاکی بشم.... دلم میخواد بهش بگم چرا؟؟؟ من ک تو خونوادگی پدریم محبت خاصی ندیده بودم. من ک تمام ارزوهام با داشتن یه عشق براورده میشد...من ک تمام خواسته م ازش همین بود... چرا راضی نشد ک من هم کمی  طعم عشق رو زیر زبونم مزه مزه کنم.

گاهی میگم کاش میشد برگردم عقب... 

کاش اون دختر سربزیر و بی دست و پا و بی زبون نبودم ک هیچکس حتی نگاهش هم نمیکرد

کاش انقد اعتماد بنفس داشتم ک همه عاشقم میشدن

کاش منم شیطنتهای یواشکی ،، دوستیها ...پیامها و تماسها...قرارهای عاشقانه رو حس میکردم

مگه من چم بود؟؟ 

خوشگل و دلربا نبودم؟؟؟ آره خب همه پسرا ب دخترای خوشگل و خوش اندام و خوش سر زبون علاقمند میشن

پسرا هیچوقت عاشق دختری نمیشن ک سنگین رنگین و بی سر و صدا میاد و میره و حتی یک کلمه هم حرف نمیزن، عاشق کسی نمیشن ک قیافه معمولی داره...

راستش رو بخوای هنوزم حسودیم میشه به عاشقا... ب عشقشون

من دیگ تو زندگیم چی بخوام؟؟ 

حقیقتا خودمم نمیدونم

میشه یهو از خواب بیدار شم و ببینم همه زندگیم یه خواب بوده؟ و دوباره از نو بنویسمش؟

مشکل از کیه؟

از من؟

شاید من نمیتونم عاشق باشم

......